Roepen zonder te roepen

Afgelopen week waren we op de camping in San Marino. Mijn zoons waren samen naar het zwembad en het eten was bijna klaar. ‘Haal jij ze even?’, vroeg mijn man. Volledig gelegitimeerd; hij was aan het koken en ik deed het zalige niks.

Het was heet. En ik had helemáál géén zin om ze te halen. Het was namelijk nogal een eindje van de uithoek waar onze tent stond naar de andere kant van de camping waar het zwembad ligt. Steil omhoog. Ook nog.

‘Ik roep ze wel even’, zei ik. En nee, niet blèren over de camping. Had ook niks uitgehaald. Maar zitten, focussen en sterk concentreren op de jongens, me met hen verbinden en in gedachten hun aandacht naar mij halen en zeggen dat ze naar de tent moeten komen. Ik gaf ze 10 minuten.

Na 5 minuten werd ik wat onrustig. Ze waren er nog niet. ’10 minuten toch?’, vroeg manlief. Hoezo ongeduldig… Met een zucht stond ik op ‘ik loop wel even’. ‘Oh mam, dan ga ik met je mee dan heb ik gelijk een goede workout (niet overdreven) en dan laat ik je de binnendoor weg zien.’

Daar gingen we, puffend met 35 graden omhoog de heuvel op. Binnendoor.

Bij het zwembad was het druk, maar hoe we ook zochten; onze mannen waren nergens te vinden. ‘Ze zijn al weg’, zei ik tegen mijn dochter ‘en ze hebben de gewone route genomen.’ Dus terug naar de tent. En ja, daar zaten ze prinsheerlijk water te slobberen.

‘Je was te snel schat. 2 minuten nadat jullie weg waren, kwamen ze.’ En dat alles, zonder te roepen.

Geduld

Dus. 7 minuten. Niet eens 10. Ik ga wat doen aan mijn geduld. Maar die workout had ik binnen.

Wil je ook opvoeden in verbinding? Klik hier en je ontdekt er alles over!